او علاوه بر روزنامه نگار، کارآگاه هم بود - وبلاگ عکسفا

به گزارش وبلاگ عکسفا، کتاب خاطرات شش دهه روزنامه نگاری محمد بلوری، با حضور جمعی از دوستان و همکاران او و روایت خاطراتی از سال های همکاری با این روزنامه نگار پیشکسوت رونمایی شد.

به گزارش وبلاگ عکسفا، مراسم رونمایی از کتاب خاطرات شش دهه روزنامه نگاری به قلم محمد بلوری که از او با عنوان پدر حادثه نویسی مطبوعات ایران یاد می شود، ظهر روز یکشنبه (24 آذر ماه) با حضور جمعی از روزنامه نگاران پیشکسوت و جوان در روزنامه ایران برگزار گردید.

از جمله افراد حاضر در این مراسم که اردشیر رستمی اجرا آن را برعهده داشت، می توان به مهدی شفیعی (مدیرعامل موسسه ایران)، سید فرید قاسمی، علی اکبر قاضی زاده، فریدون صدیقی، رضا قوی فکر، بهروز بهزادی، مینو بدیعی، امیدعلی مسعودی، امیر حاج رضایی و ... اشاره نمود.

در ابتدا مهدی شفیعی ـ مدیرعامل موسسه ایران ـ به عنوان نخستین سخنران اظهار کرد: هر جامعه و نهادی بزرگانی دارد که علاوه بر اینکه نقش خودشان را ایفا می نمایند، به اعتبار این جمع ها و نهادها نیز می افزایند. صندلی این افراد ویژه است و عدم توجه به این صندلی باعث می شود که اعتبار آن جامعه یا نهاد کم شود. آقای بلوری از جمله این افراد که به اعتبار موسسه ایران و جامعه رسانه ای کشور می فزایند و اگر ما از این صندلی غافل شویم قطعا ضرر نموده ایم.

او یادآور شد: متاسفانه در زیست امروز کلان شهر تهران روز به روز تنهاتر می شویم از یکدیگر فاصله می گیریم. در این میان ما نیز داریم در کنار هم جمع شویم و درباره موضوعات گوناگون به ویژه موضوعات فرهنگی گفت وگو کنیم و باید فرصت هایی را فراهم کنیم تا به بهانه های مختلف دور یکدیگر جمع شویم. به همین دلیل ممنونم که اولین مراسم در این زمینه برگزار گردیده و خواهشمندم که این مراسم ها ادامه داشته باشند.

شفیعی همچنین اعلام کرد: از آقای بلوری خواهش می کنم که کانون یک اتفاق مهم در روزنامه ایران باشند تا بتوانند میز پیشکسوتان را در روزنامه به مدیریت ایشان تشکیل دهیم. بر همین اساس از همه بزرگان و پیشکسوتان درخواست دارم تا ساعاتی را در تحریریه ها بگذرانند، در کنار جوانان باشند و به ما ایده بدهند و یاری نمایند.

بهروز بهزادی ـ روزنامه نگار پیشکسوت و رئیس شورای سیاست گذاری روزنامه اعتماد ـ نیز در سخنانی اعلام کرد: پیشتر از این موضوع صحبت نموده بودم که رقابت با آقای بلوری باعث شد که من بیشتر کوشش کنم و به عنوان یک روزنامه نگار شناخته شوم. اما امروز می خواهم بگویم که آقای بلوری واقعی را در همین روزنامه ایران شناختم. زمانی که هر دوی ما از همان ابتدا وارد دفتر روزنامه شدیم و آغاز به کار کردیم. طبیعتا عشق و علاقه او باعث شد که دبیر سرویس حوادث بشود. من باید شهادت بدهم او به عنوان دبیر سرویس حوادث در روزنامه ستونی بود که اگر در همان زمان ها برداشته می شد، شاید روزنامه هم فرو می ریخت.

او یادآور شد: داستان قتل های زنجیره ای و اسمی که آقای بلوری به این قتل ها دادند از جمله مهمترین کارهای او در این سال ها محسوب می شود. پیش از آنکه حاکمیت به این نتیجه برسد کسانی از داخل تشکیلات این قتل ها را انجام می دهند، آقای بلوری در مطالبشان به این موضوع اشاره نموده بودند. شاید در خیلی از فیلم ها دیده باشید که پلیس شخصیت های روزنامه نگار را به عنوان مشاور دعوت می نماید. من نیز در این دوران بلندی که همکار آقای بلوری بودم، شهادت می دهم در بسیاری موارد پیش از اینکه جریان های پرونده تعیین شود، او تشخیص می داد. در واقع او به عنوان یک روزنامه نگار، کارآگاه هم بود.

این روزنامه نگار پیشکسوت اعلام کرد: امروز آقای بلوری می تواند آن چیزی که در روزنامه نگاری جایش خالی است را اداره کند و آن هم گزارش های است که در دنیا امروز مورد توجه قرار می گیرد. با قاطعیت می گویم شخصی همانند آقای بلوری استاد بزرگی است که نه تنها روزنامه نگاران فعلی کشور بلکه افرادی همانند من نیز باید همچنان از او بیاموزیم.

سعید ارکان یزدی یزدی که به اهتمام او کتاب خاطرات شش دهه روزنامه نگاری به نگارش درآمده است در سخنانی درباره تدوین این کتاب توضیحاتی ارائه داد و اظهار کرد: این کتاب دارای چند بخش است. یکی از اصلی ترین بخش ها به روایت سنت روزنامه نگاری در دهه های 30، 40 و 50 برمی شود. ثبت کردن این سنت خیلی ضروری است و اینکه تاریخ مکتوبی داشته باشیم که بتوانیم به آن مراجعه کنیم که آقای بلوری این کار را آغاز کردند. امیدوارم دیگر روزنامه نگاران آن دوره نیز این کار را ادامه دهند تا ما بتوانیم تاریخ مکتوب خوبی از آن دوره داشته باشیم.

او ادامه داد: برای من یکی از آموزنده ترین موضوعات در این خاطرات این بود که هم نسل های آقای بلوری کوشش می کردند به روزنامه نگاران جوان یاری نمایند و این سخاوتمند بودن موضوعی است که شاید در فضای رسانه ای امروز کمتر دیده می شود.

در ادامه سید فرید قاسمی ـ روزنامه نگار پیشکسوت و پژوهشگر مطبوعات ـ در سخنانی خطاب به سعید ارکان زاده اظهار کرد: با یک گل بهار نمی شود و خواهش دارم این کار را ادامه بدهید. چون تاریخ پیشکسوتان روزنامه نگاری ایران می تواند حلقه های مفقوده تاریخ معاصر مطبوعات ایران را پر کند.

او سپس یادآور شد: آقای بلوری و آقای بلوری ها روزنامه نگاری را گذرگاه ندانستند و توقع گاه دانستند. همین موضوع شأن و منزلت این افراد را بسیار بالا می برد. افرادی که روزنامه نگاری را پل ورود به حرفه دیگر ندیدند. نباید تشخصی که این روزنامه نگاران به حرفه بخشیدند را فراموش کنیم. هویت مندی روزنامه نگاری ایرانی مدیون کسانی است که شیفته حوزه و عرصه های دیگر نشدند. یکی از این بزرگان آقای بلوری است که روزنامه نگاری را معبر ندید، بلکه مقر دید. کارنامه این افراد به ما یادآوری می نماید که روزنامه نگار نه قهرمان است و نه ضد قهرمان.

حافظه گویای مطبوعات ایران بیان نمود: آقای بلوری در عرصه حادثه نویسی توانست به یک ترکیب برسد. موفقیت او سه پایه تجربه قصه نویسی، شرکت در دوره خبرنگاری کوتاه مدت موسسه روزنامه نگاری دانشگاه تهران و تحصیل دانشگاهی در رشته روانشناسی است. در حقیقت آقای بلوری زیر پوست حادثه نگاری کاری میان رشته ای یا حتی فرارشته ای انجام داد؛ البته ترکیب ساختارمند کشش روزنامه نگارانه، داستان نویسانه و مشی روانشناسه را باید از عوامل موفقیت او بدانید و از طرف دیگر رقیبان کاردان و فاضل در روزنامه اطلاعات همراه با همکاران کاربلد در روزنامه کیهان در کنار اقبال عمومی مردم آن دوره به مطبوعات از دیگر عوامل موثر در موفقیت آقای بلوری محسوب می شود.

همچنین علی اکبر قاضی زاده، روزنامه نگار پیشکسوت در سخنانی از کوتاه شدن عمر روزنامه نگاران سخن گفت و اعلام کرد: در این سال ها به ندرت می بینم که عمر روزنامه نگاری از 10 سال بیشتر باشد. آن تعداد جوانانی که عمر کاری شان در این عرصه بلند است اغلب در موسسه هایی کار می نمایند که سامان مند است. متاسفانه عمر روزنامه نگاری کوتاه شده است و اغلب روزنامه نگاران بعد از چند سال جذب حوزه های کاریشان می شوند.

او اضافه کرد: به یاد دارم سال 66، تهران شهرداری داشت که عمر کاری او کوتاه بود. او هنر بزرگی به خرج داد و به موسیقیدان هایی که خانه نشین شده بودند، گواهی های افتخاری تحصیلی از لیسانس تا دکتری داد که به موجب آن می توانستند بیمه شوند و حقوق بهتری بگیرند. متاسفم که هیچ گاه برای افرادی که عمرشان را برای اطلاع رسانی و آگاهی بخشی گذاشتند چنین ارزشی قائل نشد. ما برای همه کار می کنیم جز برای خودمان. همه صنوف خانه دارند، ولی هنوز یک اتاق هم به نام روزنامه نگاران زده نشده است . این در حالی است که در روز خبرنگار و ایام مرداد مسوولان مرتبا از مقام روزنامه نگاران سخن می گویند، اما در عمل هیچ اقدامی صورت نمی گیرد. ما در این دو سال چند تن از بهترین های این عرصه را از دست دادیم، اما هیچ یادبودی برای آنها برگزار نشد.

قاضی زاده اعلام کرد: من در سال هایی که در کنار آقای بلوری بودم چیزهای زیادی از او یاد گرفتم؛ یکی از آنها این بود که به شنیده ها اعتماد نکن خودت ببین. او مرد جذابی بود که ما جوانان را همواره هدایت می کرد. وقتی سوژه ای می داد در کنارش یک صفحه آدرس و شماره تلفن هم در اختیارمان می گذاشت و بعد راهیمان می کرد. اما وقتی وقتی برمی گشتیم تازه اول ماجرا بود.

این روزنامه نگار پیشکسوت در سرانجام سخنانش اظهار امیدواری کرد که روزی روزنامه نگاران جوان نیز بتوانند 60 سالگی حضورشان در این عرصه را جشن بگیرند.

در ادامه مینو بدیعی، روزنامه نگار پیشکسوت با بیان اینکه روزنامه کیهان در آن دوره مکتب عشق روزنامه نگاری بوده است، یادآور شد: آقای بلوری به معنای واقعی مردی پرانرژی و پرتکاپو بود که متناسب با استانداردهای دنیای سردبیری می کرد. متاسفم که در مطبوعات ایران نظیر آقای بلوری کم به وجود آمد یا بهتر است بگویم که اجازه ندادند به وجود بیاید.

بدیعی سپس متنی را در وصف محمد بلوری قرائت کرد.

مسعود ابراهیمی، روزنامه نگار پیشکسوت از دیگر سخنرانان بود که در سخنانی خاطراتش را از دوران همکاری با محمد بلوری روایت کرد.

امیر حاج رضایی نیز از اهمیت حرفه روزنامه نگاران و نقش روزنامه نگاران در آگاهی بخشی عمومی سخن گفت و در ادامه شعری را قرائت کرد.

رویا بلوری، فرزند محمد بلوری نیز متنی را در وصف پدرش برای حضار خواند.

در بخش سرانجامی محمد بلوری در سخنانی کوتاه از کسانی که او در این جهت همراهی کردند قدردانی کرد و سپس با حضور دوستان و همکاران قدیمی اش از کتاب خاطرات خود رونمایی کرد.

او همچنین با اشاره به خاطرات دوستانش در این مراسم به زبان طنز گفت: اینگونه که شما می گویید انگار که من شمر بوده ام. البته که گاهی ضروری است جدی بود.